Klasyfikacja FCI:grupa 6: psy gończe i posokowce, sekcja: 2 posokowce; rasa podlega próbom pracy.
Historia posokowców hanowerskich jest ściśle powiązana z hanowerskim dworem książęcym. To tam właśnie w połowie wieku XVII została utworzona instytucja wielkiego łowczego. Zajmował się on nauczaniem zasad łowiectwa, hodowlą koni oraz właśnie hodowlą i szkoleniem psów myśliwskich. Podstawą stworzonej wtedy książęcej sfory psów myśliwskich stanowiły dawne niemieckie rasy psów gończych i tropowców a także wymarła obecnie rasa północno niemieckich psów myśliwskich zwana Heidebracke.
To właśnie dzięki tej instytucji powstała nowa rasa psów myśliwskich. Różniła się ona budową i umiejętnościami od znanych wtedy psów myśliwskich. Mimo że w roku 1886 księstwo hanowerskie zostało wcielone do Prus a dwór książęcy przestał istnieć nie zaprzestano hodowli posokowców hanowerskich. Wtedy właśnie psy te z dworu trafiły do szerokiego kręgu myśliwych.
W roku 1896 została oficjalnie uznana nazwa posokowiec hanowerski. Pod koniec XIX w. rasa ta stawała się coraz bardziej popularna. A oczywiste zalety tych psów zaczęły wykraczać poza granicę Niemiec. Myśliwi polujący w rejonach podgórskich Alp uznali, że posokowce hanowerskie są pasami zbyt ciężkimi jak na warunki panujące w ich łowiskach. Rozpoczęto krzyżowanie posokowca hanowerskiego z różnymi lokalnymi rasami między innymi z gończym tyrolskim, gończym niemieckim czy też alpejskim gończym krótkonożnym. W ten sposób powstała nowa rasa – posokowiec bawarski.
W roku 1894 została powołana organizacja łowiecka która za cel wzięła sobie doskonalenie rasy posokowców oraz dbanie o czystość rasy i umiejętności łowieckie. Podczas szeregu wystaw okazało się, że poszczególne hodowle prezentowały psy o bardzo różnym wyglądzie. Wynikało to z tego, że hodowcy skupili się bardziej na użytkowości niż na exterierze. Podjęto środki zmierzające do ujednolicenia rasy. Wtedy to zostały definitywnie rozdzielone cięższe posokowce hanowerskie od lżejszych bawarskich.
Posokowiec hanowerski wywodzi się bezpośrednio od leithunda. swoje powstanie zawdzięcza tzw. dworom myśliwskim które były zakładane w Niemczech w XVIII i XIX w. Zajmowały się one kształceniem myśliwych, układaniem psów – wszystkim tym co służyło skutecznemu wykonywaniu polowania. W takim właśnie dworze który znajdował się w Hanowerze zostały wyselekcjonowane posokowce. Ich głównym przeznaczeniem było tropienie postrzałków zwierzyny grubej.
Na szczęście pomimo tego, że w roku 1866 dwór ten został rozwiązany to pruski zarząd lasów nadal prowadził hodowlę i selekcję posokowca. W roku 1886 dyrektor tego zarządu wydał rozporządzenie zobowiązujące każdego zarządce rewiru w którym jest zwierzyna gruba do posiadania wyszkolonego posokowca. Zadaniem tego posokowca miało być tropienie postrzałków. Wtedy to właśnie bierze swój początek ścisły nadzór nad hodowlą i utrzymaniem tych posokowców. Posokowiec hanowerski musiał pracować a tylko wybitne psy dopuszczano do dalszego rozrodu.
W roku 1894 powstał Związek Hirschmann który miał za zadanie hodowlę oraz doskonalenie rasy a przede wszystkim stałe podwyższanie ich przydatności do pracy. To właśnie zdolność i przydatność do pracy była podstawowym celem tego związku. Nie miało żadnego znaczenia, natomiast wygląd psów. Dlatego też początkowo psy te różniły się exterieriem. Tak więc związek stanął przed koniecznością opracowania wzorca rasy. Wtedy już istniało kilka różnych hodowli posokowców, których psy bardzo różniły się od siebie wyglądem. Prace nad ujednoliceniem rasy i ustaleniem jednolitego wzorca zajęły kilka lat.